مقتدر مظلوم :: نوای وبلاگ

راه‏هاي مقابله با عوامل انحراف در جامعه

حال اگر ما بخواهيم ضعفي كه در مردم آن زمان بود و زمينه را براي تسلط امويان فراهم كرد در ما پديد نيايد و اگر آمده است برطرف شود، چه اقداماتي بايد انجام دهيم؟ گفتيم آن‏ها سه نوع فعاليت داشتند، تبليغات فريبنده و گمراه‏كننده، تهديدها و تطميع‏ها.

بالا بردن سطح شناخت

در مقابل تبليغات فريبنده چه بايد بكنيم؟ بايد شناخت، معرفت نسبت به اسلام، تشيع، خط امام حسين عليه‏السلام و امروزه خط امام خميني قدس سره را تقويت كنيم. بايد معرفت خود را تقويت كنيم تا دشمنان امان نيابند افكار ضد امام (ره) را به نام خط امام (ره) معرفي كنند. اين كاري بود كه معاويه كرد، ديگران كردند، امروز هم اتباع معاويه همين كارها را انجام مي‏دهند. مواردي كه امام (ره) صد درصد با آن مبارزه مي‏كرد، امروز به دروغ مي‏گويند امام (ره) دنبال همين‏ها بوده و همين‏ها را مي‏خواسته است، آزادي را، آزادي غربي را، آزادي بي‏بند و باري را،! و مي‏بينيد جوان‏هايي كه تحت تأثير اين حرف‏ها واقع شده‏اند چه كارهايي مي‏كنند. روزي من در سخنراني پيش از خطبه‏ها گفتم اين‏ها دنبال چه مي‏گردند؟ ده‏ها مقاله عليه‏من نوشتند كه اين....

در ادامه مطلب

آقا دروغ می‏گوید، ما فقط آزادی سیاسی می‏خواهیم. جریان چهارشنبه سوری را دیدید که چه آزادی‏هایی را می‏خواستند. کسانی که به برگزاری جشن‏های چهارشنبه سوری تشویق کردند، دنبال چه می‏گشتند؟ می‏خواستند جشن تخت جمشید را هم تشکیل دهند، بودجه کلانی هم برای این کار گذاشته بودند؛ در مورد این کار ادعا می‏کنند همان چیزی است که امام قدس سره می‏خواست، می‏گویند مگر امام (ره) نفرمود آزادی، استقلال؟ پس معلوم می‏شود که امام قدس سره هم همین‏ها را می‏خواست! ببینید چه مغالطه‏ای؟ امام (ره) آزادی از دست دشمنان اسلام را می‏خواست، نه آزادی از خدا و دین و ارزش‏ها را. آنچه عمر شریف امام (ره) از دوران طفولیت تا پایان عمر صرف آن شد حفظ ارزش‏های اسلامی بود. قیام امام (ره) برای حفظ ارزش‏ها بود، نه برای آزاد کردن مردم از ارزش‏ها. امروز بعضی از مسؤولان کشور بر ما منت می‏گذارند، اگر بگوییم شما ارزش‏ها را در امور فرهنگی رعایت نمی‏کنید، می‏گویند چه ارزشی بالاتر از آزادی، ما آزادی به مردم داده‏ایم و این بالاترین ارزش است! این همان است که امام (ره) می‏خواست! این سخن از همان مقوله است که معاویه به امام حسین (ع) می‏گفت تو داری از یزید غیبت می‏کنی! یزید از تو بهتر است برای این که او از تو غیبت و بدگویی نکرده است! این که می‏گویی یزید شارب الخمر است غیبت اوست!! مغالطه این‏گونه است.

اگر بخواهیم تحت تأثیر این مغالطات واقع نشویم، باید شناخت خود را نسبت به دین تقویت کنیم. عزیزان من! جوانان عزیز! باید در شبانه‏روز وقتی را برای مطالعه و بحث در امور دینی و معارف دینی بگذارید. دین از شکم، رفاه و ورزش کم ارزش‏تر نیست. برنامه‏ای بگذارید، جلسات مذهبی و مطالعات دینی داشته باشید. بحمد الله بعد از انقلاب کتابهای دینی زیاد نوشته شده است؛ جلسات بحث بگذارید و با هم گفتگو کنید، حتماً لازم نیست مبلغ یا معلمی را دعوت کنید، مثل کتابهای مرحوم استاد شهید مطهری- رضوان الله تعالی علیه- را به بحث بگذارید، در مورد آن‏ها گفتگو کنید، مطالب آن را حلاجی کنید، آن‏گونه که طلبه‏ها کتابهای درسی را مباحثه می‏کنند؛ سطر به سطر بخوانید، بررسی کنید تا مفهوم هر بخش را به دست آورید، توضیح بدهید، بحث کنید، اگر در موردی هم ابهامی بود، فرد مناسبی را هفته‏ای یک مرتبه یا ماهی یک مرتبه دعوت کنید، تا برای شما توضیح دهد. اگر مطالعات دینی نداشته باشید، جلسات مذهبی هم آن چنان که باید، فعال نباشد و این‏گونه جلسات فقط به ایام عاشورا و امثال آن اختصاص داده شود، دشمنان اسلام و نظام هم مرتب از رادیوها و

تلویزیون‏ها با فیلم‏های ویدئویی با روزنامه‏ها! با روزنامه‏ها! با روزنامه‏ها! شما را بمباران تبلیغاتی می‏کنند، در این صورت نتیجه چه می‏شود؟ همین می‏شود که می‏بینید. الحمد للّه در توده‏های مذهبی ما نیست، اما در بعضی مراکز هست و اگر جلوی ان را نگیرید، یعنی خود را مجهز نکنید خدای نکرده تدریجا به درون شما نیز سرایت می‏کند.

برای مقابله با تبلیغات شیطنت‏آمیز و گمراه‏کننده، مطالعه و درس لازم است، و بدون آن معرفت انسان رشد نمی‏کند. اگر دین برای شما عزیز است، باید وقت گذاشت. بخشی از اهمیتی که برای ورزش قائل می‏شوید برای دین قائل شوید، قسمتی از وقتی که جوان‏ها صرف تماشای فوتبال یا حضور در باشگاه‏های ورزشی می‏کنند، صرف مطالعه دینی کنند، اگر دین عزیز است باید برای آن سرمایه‏گذاری کرد. دین با اجبار در دل ما به وجود نمی‏آید، ایمان به خودی خود رشد نمی‏کند. عوامل اجتماعی ایمان زد است نه ایمان آفرین، مخصوصا با ارتباطات فرهنگی که امروزه برقرار شده است و با سیاست غلطی که مسؤولان فرهنگی کشور ما یا از روی جهل و ناآگاهی و یا خدای نکرده به عنوان مزدور بیگانگان اعمال می‏کنند، و در هر حال سیاستی را دنبال می‏کنند که ضد اسلام است، فرهنگ جامعه به سوی فرهنگ بی‏دینی و الحاد سوق داده می‏شود. در مقابل باید شما فعالیت علمی داشته باشید و این کار را وظیفه‏ی خود بدانید.

افزایش سطح ایمان و معنویت

در مقابل عامل دوم و سوم یعنی تهدیدها و تطمیع‏ها، باید ایمان را تقویت کرد. تأثیرپذیری در مقابل این عوامل و ترس انسان از این که در مقابل انجام ندادن فلان کار او را از اداره اخراج یا حقوقش را کم کنند، از ضعف ایمان است. مگر چنین کارهایی نکردند؟ چه تعداد رؤسای آموزش و پرورش و دانشگاه‏ها در این دو سال تغییر کردند؟ من نمی‏دانم چند نفر دیگر از روسای دانشگاه‏ها که قبلاً رئیس بوده‏اند باقی مانده‏اند؟ گاهی رئیس دانشگاه با تمام کادر اداری و حتی آبدارچی عوض می‏شود! چرا؟ چون از این خط سیاسی نیست! استقامت داشته باشید و بگویید ما را بیرون هم بکنید دست از امام قدس سره برنمی‏داریم. مرد باشید! تا چه زمانی می‏توانند با شما این‏گونه برخورد کنند؟ اگر این اشخاص مقاومت می‏کردند و خود را نمی‏باختند، با آن‏ها به این شکل رفتار نمی‏شد. ما سستی کردیم، ضعف نشان دادیم تا این ستمگران بر ما مسلط شدند. اشتباه نشود، من همه‏ی دولت را نمی‏گویم، رگه‏هایی در بعضی از وزارتخانه‏ها و ادارات هستند که، مسیری را که همان مسیر آمریکاست دنبال می‏کنند، حالا یا دیگران خبر ندارند، یا آن‏ها را فریب می‏دهند و یا... برای این که بتوانیم در مقابل تهدیدها و تطمیع‏ها مقاومت کنیم باید ایمان خود را تقویت کنیم. ایمان فقط با مطالعه پیدا نمی‏شود، بلکه تقویت ایمان با عمل است. البته معرفت قدم اول است، ولی با عمل است که ایمان رشد می‏کند. اگر انسان نماز نخواند، هر اندازه هم که در مورد نماز کتاب مطالعه کند ایمانیش قوی نمی‏شود، صدها کتاب هم درباره نماز بخواند، اما نماز نخواند، هرگز ایمان او قوی نمی‏شود؛ ایمان با عمل و تلقین تقویت می‏شود. به خود تلقین کنید که اگر اسلام از من بخواهد، من آماده‏ی مرگ هستم. نه این که اگر اسم مرگ آمد ترس و لرزه شما را فراگیرد.

مناسب است باز هم از تعلیمات سیدالشهداء علیه‏السلام استفاده کنیم. حضرت (ع) در روز عاشورا به اصحابش فرمود «صَبْراً بَنِی اْلکِرام»، [بحارالانوار.ج6.ص154 .باب 6.روایت9]  ای آزاد زادگان! و ای شریف‏زادگان! استقامت کنید «فَمَا الْمَوتُ اِلَّا قَنْطَرَةً تَعْبُرُ بِکُمْ عَن الْبُؤْسِ وَ الضَّرَّاءِ اِلی الْجَنانِ الْواسِعَةِ وَالنَّعیمِ الَّدائِمَة»، آزاد مردی این است، اول این‏گونه خطاب می‏کند که شما فرزندان آزادگی و بزرگی هستید: ای بزرگ‏زادگان! اندکی صبر کنید، این مرگ شما را از سختی، گرفتاری و پستی نجات داده و به بهشت‏های پهناور و نعمت‏های جاویدان می‏رساند، آیا این امر نامطلوب است؟ چرا باید از آن بترسید؟ آیا اگر کسی شما را از زندانی نجات داد و در قصر زیبایی وارد کرد، از او تشکر می‏کنید یا از او دلگیر می‏شوید؟ مرگ، شما را از این دنیایی که زندان مؤمن است، نجات داده و به قصرهای بهشتی می‏رساند. چنین چیزی است دوست داشتنی است یا باید با آن دشمنی کرد؟ باید از آن ترسید یا باید آن را خیلی دوست داشت؟ مرگ این کار را برای شما می‏کند نه برای همه؛ اما برای دشمنان شما، آن‏ها را از بهشت خارج می‏کند و به جهنم می‏برد. چون همان دنیایی که در مقایسه با مقامات اخروی برای مؤمن زندان است، برای کفار با تمام بدبختی‏ها و گرفتاری‏ها بهشت است؛ چون کافر در آخرت به اندازه‏ای عذاب دارد که هر چه سختی در این دنیا تحمل کند، در مقابل عذاب‏های آن جهان باز بهشت است. مرگ، کفار را از بهشتشان خارج کرده و به جهنم می‏برد. ولی شما را از زندان نجات داده و به باغ پهناوری که «عَرْضُها  السَّمواتُ وَ الْاَرْض» [ال عمران 133]  می‏برد، باغی که پهنای آن آسمان‏ها و زمین را فرامی‏گیرد، شما را به چنین بهشتی می‏رساند. آیا این بد است و باید از آن منزجر باشید و بترسید؟ این که ترسیدنی نیست. سیدالشهداء علیه‏السلام اصحاب خود را با چنین سخنانی تقویت می‏کرد. بی‏دلیل نبود که آن طفل سیزده ساله گفت «المَوتُ أَحْلی عِنْدی مِن العَسَل»، [وسیله الدار فی انصار الحسین ع ص253]  شوخی نمی‏کرد، تحت نظارت سیدالشهداء (ع) تربیت شده بود. من و شما هم اگر حسینی هستیم، باید با استفاده از همین تعلیمات ایمان بیاوریم به این که با ادامه‏ی راه حسین (ع) مرگ برای ما بهترین نجات دهنده است.

انسان چه مقدار باید در این دنیا خون دل بخورد، چقدر سختی تحمل کند، چقدر ظلم و ستم به نام دین و بدعت به نام قرائت جدید از دین ببینید؟ هر چه زودتر بمیریم راحت‏تر می‏شویم. واللّه برای بنده با این غصه‏هایی که انسان در جامعه می‏خورد، مرگ بسیار شیرین است، اگر کافر علیه انسان کاری انجام می‏داد، غصه نداشت؛ تحریف دین و تحریف خط امام قدس سره به نام احیای آثار امام (ره) غصه دارد. مرگ برای ما چه ضرری دارد؟ ما را از این غصه‏ها نجات می‏دهد. سیدالشهداء (ع) فرمود چه اندازه من اشتیاق به وصال جدم، پدرم و برادرام دارم! «وَ ما أَولَهَنی اِلی أَسْلافی اِشْتیاقَ یَعْقُوبَ اِلی یُوسُف» [بحارالانوار ج44 .ص366.باب37 .روایت 2]  به همان اندازه که یعقوب به دیدن یوسف علاقه داشت، بعد از چند سال که در چاه افتاد، آن اتفاقات برایش پیش آمد و یعقوب دوری او را تحمل کرد، اشتیاق من به مرگی که مرا به جدم و پدرم برساند مثل اشتیاق یعقوب نسبت به یوسف است. حضرت (ع) با این بیانات اصحاب خود را تربیت می‏کرد و روحیه می‏داد و در نتیجه آنان برای شهادت‏طلبی آماده می‏شدند.

چگونه شد آن جوان‏هایی که قبل از انقلاب به واسطه‏ی تربیت‏های غلط شاهنشاهی در منجلاب گرفتار شده بودند، با بیانات امام قدس سره شهادت‏طلب شدند و آن حماسه‏ها را در جبهه‏ها آفریدند؟ چه عاملی موجب این تحول شد؟ سخنان حیات‏بخش امام (ره) بود که از عمق جان او برمی‏خاست، در جان‏ها می‏نشست و تحول ایجاد می‏کرد. سعی کنیم از روش پیامبر اکرم صلی الله علیه‏و آله و ائمه اطهار علیهم‏السلام این درس را هم برای خودمان و هم برای دیگران بگیریم، شهادت‏طلبی را تقویت کنیم، آمادگی برای مرگ در راه خدا را به صورت یک آرمان ترویج کنیم. در این صورت هیچ کس بر ما مسلط نخواهد شد.

برداشت از صفینه النجاه (کتابخانه امام حسین ع ) تولید مرکز رایانه ای حوزه علمیه اصفهان